I. Czas
Po pierwsze dobrze jest poznać i zaprzyjaźnić się z czasem oraz traktować go z higieną, czyli troską. Nie okiełznywać, ani nie walczyć tylko zaobserwować, zrozumieć i zakolegować się z nim.
Popatrzmy ile czasu zajmują nam różne czynności. Popróbujmy różnych sposobów organizacji. Czy robimy śniadania razem, celebrując wspólny czas, a potem dajemy sobie nawzajem trochę czasu oddzielnego?
Czy dzielimy się obowiązkami, tak żeby ktoś, kto jest specjalistą od czegoś robił to szybko i sprawnie, a potem mógł mieć wolne?
Jakie zadania możemy robić w sposób zaplanowany, a jakie wynikają z potrzeby chwili?
Jak zorganizujemy czas pracy – zdalnej lub „wychodzącej”?
Warto to wszystko wspólnie ustalić i uważam, że dzieci, nawet te małe, mogą w tym uczestniczyć.
Po drugie lepiej będzie, jeśli damy sobie czas na przystosowanie i pooglądamy wspólnie ten proces. Każda adaptacja trwa. Czy pamiętamy regułę kryzysu trzeciego dnia? Wszystko musi się uleżeć – nawet ciasto czy sałatka owocowa. Każdy z nas trochę inaczej funkcjonuje, każde ogniwo w trybiku naszego domowego zegarka musi znaleźć swoją ścieżkę, a jednocześnie dopasować zębatki i przekładnie do innych ogniwek. Docieramy się i w zależności od naszej plastyczności, uważności na siebie, od umiejętności i gotowości do zmian będzie zależało jak długo to potrwa. Warto ten proces oglądać, nie oceniając, tylko sprawdzając co działa, a co można poprawić.
A po trzecie niech czas będzie dzisiaj, a nie za tydzień czy miesiąc. Nie wiemy co będzie. Trochę jak dzieci – one nie wiedzą, co będzie potem. Dla trzylatka wszystko będzie jutro, a było wczoraj. A teraz? Teraz jest czas na stworzenie sobie dobrego miejsca dla nas wszystkich – dla dzieci, siebie, partnera i najbliższych z którymi mamy kontakt.
Monika Rościszewska-Woźniak
