To paradoks, bo musimy teraz popracować nad tym jak żyć razem. Całe dnie i tygodnie we własnym gronie (żeby nie powiedzieć „sosie”). W nieograniczonym kontakcie wirtualnym, ale w fizycznej izolacji towarzyskiej.
Z jednej strony wielki świat w chaosie zagrożeń, wideokonferencje i czaty, z drugiej – nasze cztery ściany, stale te same osoby, powtarzalność codziennych zajęć, codzienne problemy, których mieliśmy szansę nie zauważać, bo po prostu nie spędzaliśmy zbyt dużo czasu w domu razem.
Popatrzmy na życie rodziców i małych dzieci przez pryzmat przyzwyczajania się do zmian, czyli adaptacji. Takiej a rebours (na odwrót), bo teraz przyzwyczajamy się nie do rozstania, tylko do bycia połączonym.
Co się zmieniło?
Dzieci mają teraz rodziców na stałe. Wcześniej były przyzwyczajone do porannego pośpiechu, stresu, popołudniowych, krótkich kontaktów i zorganizowanego wieczoru. Teraz w ich życiu zmieniło się bardzo dużo. Jest jakby stale weekend, są zdrowe i pełne energii, z drugiej strony jakby trochę chore, bo nie kontaktują się z innymi dziećmi. Miejsce, w którym przez większość czasu w ciągu dnia przebywają, jest to samo, zabawki te same, towarzystwo też (dobrze jeśli jest jakieś rodzeństwo, przynajmniej można trochę urozmaicić zabawę).
Zmieniły się warunki jedzenia – znowu mama (lub tata) gotuje, mogą zażądać czegoś specjalnego, mogą pogrymasić. Zmieniła się dostępność rodziców – są teraz dosłownie na wyciągnięcie ręki. Z perspektywy dziecka nie wygląda to źle, pod warunkiem, że rodzice sobie dobrze radzą z nagle zwiększoną koncentracją swojego rodzicielstwa.
No właśnie rodzicu – jak sobie z tą koncentracją poradzić?
Z pomocą mogą przyjść nam zasady znane z procesu adaptacji dotyczące czasu, bezpieczeństwa, kontaktu, porządku. Rozpoczynamy minicykl felietonów o rodzicach i dzieciach podczas kwarantanny. Na pierwszy ogień CZAS.
Trzymajmy się zdrowo 🙂
Monika Rościszewska-Woźniak
